Dnia 22 lutego 2021 o godz. 19.30 rozpoczęła się Wiosenna Sesja Apostolstwa Trzeźwości w formule online. Jej tematem był temat roku: „Trzeźwością pokonywać kryzys”. W spotkaniu uczestniczyli liczni członkowie Zespołu KEP ds. Apostolstwa Trzeźwości i Osób Uzależnionych pod przewodnictwem Bpa Tadeusza Bronakowskiego. Obecni byli również Abp Adam Szal, Metropolita Przemyski i Bp Krzysztof Włodarczyk, Biskup pomocniczy diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. Wśród około 60 uczestników byli między innymi Diecezjalni Duszpasterze Trzeźwości, Zakonni Referenci Trzeźwości, przedstawiciele organizacji pozarządowych, wspólnot abstynenckich i trzeźwościowych, przedstawiciele Ministerstwa Edukacji i Nauki, parlamentarzyści i samorządowcy. Sesję rozpoczęto wspólną modlitwą, którą poprowadził Abp Adam Szal. Wszystkich uczestników przywitał Przewodniczący Zespołu KEP ds. ATiOU Bp Tadeusz Bronakowski. Zachęcił, aby zastanowić się, co jeszcze możemy uczynić, aby poprawić trudną sytuację w naszej Ojczyźnie, w Kościele. Prosił również, by podzielić się dobrymi praktykami, które warto powielać w swoich środowiskach. Prelekcja ks. dra Marka Dziewieckiego nawiązywała do tematu roku. Przedstawił panoramę problemów trzeźwościowych w naszej Ojczyźnie i pożądane sposoby ich pokonywania. Zwrócił też uwagę, że Zespół Apostolstwa Trzeźwości działa nie tylko środkami przyrodzonymi, ale przede wszystkim środkami nadprzyrodzonymi (modlitwa, sakramenty, inne praktyki pobożne). Następnie miała miejsce dyskusja, a przede wszystkim osobiste refleksje i propozycje uczestników spotkania dotyczące różnych działań trzeźwościowych. Około godziny 22.00 Bp Bronakowski podsumował spotkanie, a Bp Włodarczyk zakończył je modlitwą.

Wszystkie cytaty pochodzą z „Zapisków dotyczących życia wewnętrznego” bł. ks. Bronisława Markiewicza, opracowanych przez Karola Górskiego i ks. Mieczysława Głowackiego, Kraków 1980, Nadbitka z „Naszej Przeszłości” T. 54, 1980. Zmieniono w niewielkim stopniu formy gramatyczne, składnię i uwspółcześniono niektóre słowa. Wybór i opracowanie – Małgorzata Sojka

„Trzeźwością pokonywać kryzys” – takie jest hasło 54. Tygodnia Modlitw o Trzeźwość Narodu, jak i całego roku pracy w Apostolstwie Trzeźwości i Osób Uzależnionych. Nie przypadkowo ten temat został wybrany, bowiem w czasie obecnego kryzysu obserwujemy pogłębianie się problemów alkoholowych i innych uzależnień. Stale wzrasta i tak bardzo wysoka sprzedaż alkoholu. Wielu próbuje złagodzić swój lęk o zdrowie, o życie właśnie za pomocą napojów alkoholowych. Jest to przyczyna ogromnej liczby chorób, przedwczesnych zgonów, problemów finansowych i tragedii rodzinnych. Dlatego tak istotne jest uświadomienie Polakom, że bez trzeźwości nie jesteśmy w stanie pokonać żadnego kryzysu. Trzeźwość to podstawa wolnego, dobrego życia. Tydzień Modlitw jest dla nas wspaniałą okazją, aby przez modlitwę i dobrowolną abstynencję wejść w okres Wielkiego Postu. Niech to będzie dla nas wszystkich czas prawdziwego nawrócenia.

Vademecum Apostoła Trzeźwości 2021 w pdf jest dostępne w zakładce „Materiały do pobrania” na stronie: https://wolnitrzezwi.pl/wydarzenia/apostol-trzezwosci-2021-pdf-101.html Zapraszamy do lektury i korzystania z jego treści w pracy apostolskiej, zwłaszcza podczas 54. Tygodnia Modlitw o Trzeźwość Narodu.

TRZEŹWOŚCIĄ POKONYWAĆ KRYZYS. Z radością informujemy, że ukazało się Vademecum Apostoła Trzeźwości na 2021 "Trzeźwością pokonywać kryzys". Publikacja jest przekazywana do polskich parafii jako pomoc duszpasterska Zespołu KEP ds. Apostolstwa Trzeźwosci i Osób Uzależnionych dla kapłanów w działalności abstynenckiej i trzeźwościowej. Apostoł Trzeźwości stanowi też cenną pomoc dla wszystkich, którzy działają na tym polu w naszej Ojczyźnie.

„Żyć i kochać to jedno, powinno się je nawet określać tym samym słowem” – te słowa zapisała na jednej z luźnych kartek kobieta chora na alzheimera. Jej syn - Flavio Pagano, w książce „To nadal ja. Prawdziwa historia o alzheimerze, miłości i niekończących się chwilach”, tak o tym pisze: „Nie wiem, czy mam się śmiać, czy płakać na myśl, że moja dziewięćdziesięcioletnia matka chora na demencję potrafiła lepiej wyjaśnić nam, czym jest życie niż jakakolwiek zdrowa (uznana za nieotępiałą) osoba”. Książka Flavia Pagano pomaga nie tylko osobom, które na co dzień opiekują się chorymi na demencję, ale potrafi również wstrząsnąć tymi, którym trudno w starszym, chorym człowieku zobaczyć kogoś, od kogo można się wiele nauczyć F. Pagano „To nadal ja”, Edycja Świętego Pawła, 2019.

Ks. dr Marek Dziewiecki w swojej nowej książce „Między śmiercią a życiem. Człowiek uzależniony” pisze między innymi o tym, kiedy grożą nam uzależnienia. Otóż podstawowym powodem jest nie radzenie sobie „z wyjątkowością człowieczeństwa, którym zostaliśmy obdarzeni, oraz z zadaniami i wyzwaniami, jakie stają przed nami jako ludźmi”. Brak zrozumienia tego, kim jesteśmy i po co żyjemy, powoduje, że człowiek wybiera łatwiejsze rozwiązania, a nie trudniejszą drogę przestrzegania Bożych przykazań. Te łatwiejsze rozwiązania mogące przynieść chwilową ulgę to przede wszystkim sięganie po substancje czy zachowania zmieniające naszą świadomość, pozwalające na jakiś czas zapomnieć o trudnościach. Odpowiadając szczegółowo na pytanie, kiedy grożą nam uzależnienia, Autor wymienia następujące sytuacje: - gdy nie przyjmuję miłości, - gdy nie zaczynam kochać, - gdy dewaluuję moją godność, - gdy przestaję się rozwijać, - gdy oszukuję samego siebie, - gdy mylę wolność ze swawolą, -gdy rządzą mną żądze, - gdy rządzą mną emocje, - gdy wypaczam pragnienia i aspiracje, - gdy nie odróżniam dobra od zła. Warto rozważyć, czy i mnie nie dotyczą niektóre z wymienionych sytuacji, mogących prowadzić na drogę przekleństwa i śmierci, zamiast błogosławieństwa i życia.

Niemowlę leżące w ubogim żłóbku: oto Boży znak. Mijają wieki i tysiąclecia, ale znak pozostaje i przemawia również do nas, mężczyzn i kobiet trzeciego tysiąclecia. Jest to znak nadziei dla całej rodziny ludzkiej; znak pokoju dla tych, którzy cierpią z powodu wszelkiego rodzaju konfliktów; znak wolności dla biednych i uciśnionych; znak miłosierdzia dla tych, którzy zamknięci są w błędnym kole grzechu; znak miłości i pocieszenia dla każdego, kto czuje się samotny i opuszczony. Jest to znak mały i delikatny, skromny i milczący, ale bogaty w moc Boga, który z miłości stał się człowiekiem. Św. Jan Paweł II Jasnego odczytania Bożego znaku, którym jest maleńki Jezus leżący w żłobie. Nadziei. Pokoju. Wolności. Miłosierdzia. Miłości i pocieszenia. Otwarcia się na moc Boga, który z miłości stał się człowiekiem. Życzą odpowiedzialni za Fundację.

Sługa Boża Urszula Benincasa (1547‑1618), założycielka Zgromadzenia Oblatek Niepokalanego Poczęcia NMP, w święto Ofiarowania Pańskiego 1617 roku w Neapolu we Włoszech miała widzenie Matki Bożej. Maryja, ubrana w białą szatę, na którą była narzucona druga szata koloru niebieskiego, trzymała w ramionach Dziecię Jezus. Wokół niej było wiele osób podobnie ubranych. Matka Boża powiedziała: - Przestań płakać, Urszulo, i zamień swe westchnienia na radość serdeczną; słuchaj uważnie, co ci powie Jezus, którego trzymam na swym łonie. Jezus kazał Urszuli założyć klasztor, w którym zakonnice miały żyć w odosobnieniu, ubrane tak samo jak Najświętsza Panna. Obiecał specjalne łaski i wiele duchowych darów tym, które będą gorliwie prowadzić życie zakonne. Urszula prosiła Chrystusa, aby udzielił tych łask również osobom świeckim mającym szczególne nabożeństwo do Niepokalanego Poczęcia, zachowującym czystość zgodnie ze swym stanem i które będą nosiły mały, niebieski szkaplerz. Jezus wysłuchał tej prośby. Urszula w widzeniu zobaczyła mnóstwo aniołów rozdających niebieskie szkaplerze po całej ziemi. Praktyka noszenia niebieskiego szkaplerza, sporządzonego według widzenia, zaczęła się szybko rozszerzać. W 1671 roku papieża Klemensa X nadał odpusty i przywileje niebieskiemu szkaplerzowi, a rozszerzył je Klemens XI w 1710 roku. W 1856 roku papież Pius IX wydał dekret, na mocy którego noszący szkaplerz mogli zyskiwać odpusty zupełne gdziekolwiek i kiedykolwiek pod warunkiem bycia w stanie łaski uświecającej, jeśli odmówią 6 Ojcze nasz, Zdrowaś Maryjo i Chwała Ojcu w intencjach Ojca świętego. Niebieski Szkaplerz, zwany też Szkaplerzem Teatynów, nosił bł. ks. Bronisław Markiewicz (1842-1912), wielki apostoł trzeźwości, założyciel Michalitów. Założył go będąc klerykiem, a później z pomocą swojego brata Władysława, adwokata, uzyskał władzę nakładania go. Bł. Bronisław w jedynym ze swoich listów tak o tym pisał: „Obaj mieliśmy wielkie nabożeństwo do Niepokalanego Poczęcia. Gdy Władysław w r. 1867 był we Włoszech, wyrobił mi z własnego popędu w Rzymie przywilej wkładania szkaplerza Niepokalanego Poczęcia”. Na podstawie: https://padrimariani.org/niebieski-szkaplerz/ Ks. B. Markiewicz „Zapiski dotyczące życia wewnętrznego”, Kraków 1980